Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Należą do nich także koszty poniesione w związku z pozostawaniem przez podatnika w stosunku pracy, a warunkiem ich naliczenia jest uzyskanie przez pracownika przychodu.

Wysokość kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy została ściśle określona przez ustawodawcę w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest ona uzależniona od liczby stosunków pracy, stosunków służbowych, spółdzielczych stosunków pracy oraz pracy nakładczej, z których pracownik uzyskuje przychody, a także od tego, czy pracownik zamieszkuje w tym samym mieście, w którym znajduje się zakład pracy, czy też nie.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów płatnik może stosować dopiero po złożeniu przez podatnika (pracownika) stosownego oświadczenia. W oświadczeniu zawartym w deklaracji PIT-2, pole F, pracownik stwierdza, iż miejsce jego stałego lub czasowego zamieszkania położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i nie uzyskuje dodatku za rozłąkę. Nie ma znaczenia odległość, jaka dzieli zakład pracy od miejsca stałego lub czasowego zamieszkania podatnika, rodzaj środka lokomocji, którym pracownik dojeżdża do pracy ani liczba dni w miesiącu, w których pracownik dojeżdża do pracy.