Wynagrodzenie za pracę może zostać wyrażone zarówno w walucie polskiej, jak i obcej. Pozwala na to art. 358 § 1 kodeksu cywilnego w związku z art. 300 kodeksu pracy. Z drugiej jednak strony płatnik swoje obowiązki w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych musi wykonywać w walucie polskiej. Aby mógł obliczyć, pobrać i odprowadzić podatek w prawidłowej wysokości musi także ustalić wynagrodzenie podatnika, stanowiące podstawę wyliczenia podatku, w polskich złotych.

W oparciu o przepisy kodeksu cywilnego wartość waluty obcej określa się według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna zastrzega inaczej (art. 358 § 2 kodeksu cywilnego w związku z art. 300 kodeksu pracy).

Aktem prawnym, który w sposób odmienny reguluje kurs, według którego powinno nastąpić przeliczenie na złote należnego pracownikowi wynagrodzenia wyrażonego w walucie obcej, jest ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z dyspozycją art. 11a ust. 1 tej ustawy przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Za dzień uzyskania przychodu ze stosunku pracy uznaje się moment postawienia wynagrodzenia lub innych świadczeń do dyspozycji pracownika. Jeżeli wynagrodzenie wypłacane jest na rachunek bankowy pracownika i pracownik posiada środki na tym rachunku, to za moment postawienia wynagrodzenia do dyspozycji uznaje się moment „wypływu” środków od pracodawcy. Natomiast gdy w dniu dokonania przez pracodawcę przelewu bankowego pracownik nie posiada środków na rachunku, za moment uzyskania przychodu przez pracownika uważa się moment faktycznego wpływu środków na jego rachunek.