Z art. 31 § 1 kodeksu postępowania cywilnego wynika, że powództwo wytoczyć można bądź według przepisów o właściwości ogólnej bądź przed sąd oznaczony w przepisach poniższych. Takie rozwiązanie jest właśnie stosowane w przypadku egzekucji świadczeń niepieniężnych z zakresu prawa pracy.

Jeżeli dłużnik ma wykonać czynność, której inna osoba wykonać za niego nie może, a której wykonanie zależy wyłącznie od jego woli, sąd, w którego okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek wierzyciela po wysłuchaniu stron wyznaczy dłużnikowi termin do wykonania i zagrozi mu grzywną na wypadek, gdyby w wyznaczonym terminie czynności nie wykonał (art. 1050 § 1 kodeksu postępowania cywilnego).  Wśród takich czynności z zakresu prawa pracy można wymienić na przykład wydanie świadectwa pracy lub przywrócenie do pracy w wyniku orzeczenia sądu.

Od 7 września 2021 roku ustawodawca przewidział wprost, że w sprawach z zakresu prawa pracy wierzyciel może złożyć wniosek, o którym mowa w § 1, do sądu właściwości ogólnej dłużnika albo do sądu, w którego okręgu praca jest, była lub miała być wykonywana, albo do sądu, w okręgu którego znajduje się zakład pracy (art. 1050 § 1¹ kodeksu postępowania cywilnego).

Powyższe oznacza, że pracownik, któremu nie wydano świadectwa pracy, może wystąpić z takim pozwem przed sąd właściwy:

• dla dłużnika (według miejsca siedziby pracodawcy, a w przypadku osób fizycznych miejsca jego zamieszkania),
• według miejsca świadczenia pracy,
• według miejsca położenia zakładu pracy.