Coraz częściej stroną umowy o pracę zawieranej na terytorium naszego kraju może być obcokrajowiec, posługujący się innym językiem niż polski. Z tego względu mogą rodzić się pytania, w jakim języku powinny być przygotowywane w takich sytuacjach wszelkie dokumenty związane ze stosunkiem pracy.

Obowiązek używania języka polskiego w stosunkach pracy nie wynika z kodeksu pracy, a z ustawy o języku polskim. Szczegółowo stanowi o tym art. 7 tej ustawy. Wspomniany obowiązek powstaje, jeżeli łącznie są spełnione następujące przesłanki:

• osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz
• umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Nie ma w tym zakresie znaczenia fakt, że przy wykonywaniu pracy pracownik nie posługuje się językiem polskim. Przedmiotowy obowiązek obejmuje przede wszystkim powinność sporządzania dokumentów wymaganych przez prawo w tym języku (art. 8 ust. 1 ustawy o języku polskim).

Niezależnie od powyższego ustawodawca dopuszcza możliwość sporządzenia umowy o pracę i innych dokumentów właściwych dla stosunku pracy w języku innym niż polski. Regulacja art. 8 ust. 1b ustawy o języku polskim ma jednak charakter wyjątkowy. Osoba świadcząca pracę, niebędąca obywatelem polskim, może wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o sporządzenie dokumentów w języku, którym się posługuje. Powinna zostać uprzednio pouczona o prawie do sporządzenia umowy lub innego dokumentu w języku polskim.

W przypadku obywateli Rzeczypospolitej Polskiej dokumenty mogą być jednocześnie sporządzone w wersji lub wersjach obcojęzycznych. Podstawą ich wykładni jest wersja w języku polskim (art. 8 ust. 1a ustawy o języku polskim).