Najczęściej w kategorii pracowniczych kosztów uzyskania przychodów kwalifikowane są właśnie koszty dojazdu pracownika do miejsca wykonywania pracy. Co do zasady ustawodawca przewidział je w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości zryczałtowanej. Te mają zastosowanie, po spełnieniu przesłanek wskazanych w przepisie, niezależnie od faktycznie poniesionych przez pracownika kosztów. Ich wysokość jest jednak ograniczona kwotowo i zależna od ilości stosunków pracy oraz miejsca zamieszkania pracownika.

Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby w ramach dodatkowych świadczeń pracodawca zwracał swoim pracownikom koszty ponoszone przez nich na dojazd do pracy. Zasady ich przyznawania i wypłacania powinny być określone w wewnątrzzakładowych przepisach, np. w regulaminie wynagradzania.

Co do zasady świadczenie w postaci zwrotu kosztów dojazdu do pracy będzie stanowić przychód ze stosunku pracy i jako takie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Istnieją jednak przepisy szczególne, które wprowadzają zwolnienie z obowiązku podatkowego w przypadku zwrotu kosztów dojazdu do pracy dla niektórych grup zawodowych. Tego rodzaju regulacje to przepisy o Prokuraturze, Policji, Straży Granicznej oraz o ustroju sądów powszechnych, ale jedynie w stosunku do sędziów.