Przywołany powyżej przepis stanowić może podstawę przyznania również zleceniobiorcy środków ochrony indywidualnej, w tym odzieży roboczej oraz innych świadczeń z nią związanych.

Zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 roku, w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie stanowią następujące przychody: „wartość świadczeń rzeczowych wynikających z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy oraz ekwiwalenty za te świadczenia wypłacane zgodnie z przepisami wydanymi przez Radę Ministrów lub właściwego ministra, a także ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży roboczej, używanie odzieży i obuwia własnego zamiast roboczego […].” Na podstawie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 lutego 2010 roku, sygn. P 16/09, stwierdzono niekonstytucyjność przepisu, który wyłączał zastosowanie § 2 pkt 6 rozporządzenia w stosunku do zleceniobiorców. Tym samym rozszerzono zakres przedmiotowy przywołanego rozporządzenia na ekwiwalenty wypłacane osobom realizującym czynności na podstawie umów cywilnoprawnych (umowy zlecenia, agencyjne inne umowy o świadczenie usług).

Jeżeli natomiast ekwiwalent jest wypłacany zleceniobiorcy, którego praca nie wymaga korzystania z odzieży roboczej, ma on charakter pozorny lub inne przyczyny wyłączają spełnienie przyświecającemu mu celowi albo jest wypłacany w wysokości zawyżonej to jego wartość będzie podlegała oskładkowaniu. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dowodzeniu pozorności wypłaconych ekwiwalentów opiera się na orzecznictwie wypracowanym na gruncie prawa podatkowego.