Pracownikom, którzy stają się niezdolni do pracy z powodu choroby przysługuje prawo do wypłaty świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Okres zasiłkowy rozpoczyna jednak wynagrodzenie za czas choroby wypłacane na podstawie art. 92 kodeksu pracy. Długość okresu, za który wypłacane jest wynagrodzenie chorobowe uzależnione jest od wieku pracownika. Dla osób, które ukończyły 50 lat wynagrodzenie za czas choroby przysługuje w wymiarze 14 dni. Natomiast pozostałym ubezpieczonym – za pierwsze 33 dni niezdolności do pracy. Za kolejne dni choroby w ciągu roku ubezpieczonemu pracownikowi przysługuje prawo do zasiłku chorobowego.

O tym, czy od 1 stycznia nowego roku, w przypadku nieprzerwanego zwolnienia, pracownik będzie pobierał wynagrodzenie chorobowe, czy zasiłek chorobowy decydować będzie rodzaj świadczenia, które przysługiwało mu w ostatnim dniu poprzedniego roku. Jeżeli 31 grudnia pobierał wynagrodzenie za czas choroby to od nowego roku nabywa prawo do wynagrodzenia chorobowego liczonego od nowa w pełnym wymiarze, jaki przysługuje w roku kalendarzowym, zgodnie z art. 92 kodeksu pracy. Natomiast jeżeli pracownik 31 grudnia nabył już prawo do zasiłku z tytułu niezdolności do pracy, to od 1 stycznia kolejnego roku będzie w dalszym ciągu otrzymywał taki zasiłek. W takiej sytuacji wynagrodzenie chorobowe otrzyma dopiero za pierwszą niezdolność do pracy z powodu choroby rozpoczętą już w nowym roku po choćby jednym dniu przerwy po niezdolności trwającej nieprzerwanie na przełomie roku.