Umowa o pracę stanowi obowiązkowy tytuł do ubezpieczeń społecznych. Wśród opłacanych składek znajduje się między innymi składka na Fundusz Pracy. Finansuje ją pracodawca w pełnej wysokości, czyli 1% podstawy jej wymiaru. Stanowi ją podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, która w przeliczeniu na miesiąc wynosi co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę.

Istnieje jednak szereg przypadków określonych przez ustawodawcę, kiedy pracodawca jest zwolniony z opłacania omawianej składki.

Pierwszy z nich stanowi, że składka na Fundusz Pracy nie jest opłacana, jeśli pracownik zarabia mniej niż minimalne wynagrodzenie za pracę (obecnie mniej niż 4 666 zł brutto). Zwolnienie nie będzie miało zastosowania, jeśli pracownik podejmie dodatkową pracę i w sumie będzie uzyskiwał przychód odpowiadający co najmniej kwocie minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Płatnicy nie mają obowiązku deklarowania składek na Fundusz Pracy w stosunku do osób, które ukończyły 55 lat w przypadku kobiet i 60 lat w przypadku mężczyzn i obowiązuje od następnego miesiąca po miesiącu, w którym ubezpieczony ukończył wymagany wiek, z wyjątkiem osób, które ukończyły wiek z pierwszym dniem danego miesiąca (wtedy można skorzystać ze zwolnienia już w danym miesiącu).

Zwolnienie przysługuje także każdemu płatnikowi w okresie 36 miesięcy w stosunku do pracowników, powracających z urlopów związanych z rodzicielstwem (urlopu macierzyńskiego, rodzicielskiego, wychowawczego albo urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego) przez niego udzielonych i jest liczone od miesiąca następnego po miesiącu w którym ubezpieczony powrócił do pracy (pełne miesiące kalendarzowe).

Ponadto nie deklaruje się także składek na Fundusz Pracy w przypadku pracowników powyżej 50 roku życia, którzy przez co najmniej 30 dni przed zatrudnieniem pozostawali w ewidencji bezrobotnych. Składki na Fundusz Pracy nie nalicza się również w odniesieniu do umów o pracę zawartych z bezrobotnymi skierowanymi do pracy z urzędu pracy, którzy w dniu zatrudnienia nie ukończyli 30. roku życia. W obydwu przypadkach zwolnienie przysługuje przez okres 12 miesięcy liczonych od następnego miesiąca po miesiącu, w którym zawarto umowę o pracę.