Zazwyczaj do rozwiązania stosunku pracy dochodzi z końcem miesiąca. Jeśli u pracodawcy stosowany jest jednomiesięczny okres rozliczeniowy, to nie ma przeszkód, aby ustalić wysokość należnego pracownikowi wynagrodzenia i innych świadczeń należnych pracownikowi na moment rozwiązania umowy o pracę. Problematyczne może być ustanie zatrudnienia w trakcie okresu rozliczeniowego.

W takim przypadku zastosowanie znajdzie art. 151⁶ § 1 kodeksu pracy. Przepis ten stanowi podstawę rozliczenia czasu pracy, w tym pracy w godzinach nadliczbowych, w przypadku rozwiązania stosunku pracy przed zakończeniem okresu rozliczeniowego. Zgodnie z jego treścią: „W razie ustania stosunku pracy przed upływem okresu rozliczeniowego pracownikowi przysługuje, oprócz normalnego wynagrodzenia, prawo do dodatku, o którym mowa w art. 151¹ § 1 [dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych], jeżeli w okresie od początku okresu rozliczeniowego do dnia ustania stosunku pracy pracował w wymiarze godzin przekraczającym normy czasu pracy, o których mowa w art. 129.”

Wprowadzenie omawianego przepisu miało na celu dodanie rozwiązania prawnego na wypadek wykonywania pracy przez okres niepokrywający się z okresem rozliczeniowym. Z przywołanej normy wynika, iż okres zatrudnienia pracownika w niepełnym okresie rozliczeniowym (ze względu na rozwiązanie stosunku pracy) należy potraktować jak osobny, nietypowy okres rozliczeniowy. Jego wyjątkowość wiąże się z tym, iż moment jego zakończenia wyznacza data ustania zatrudnienia danego pracownika, a nie z góry ustalona data. W praktyce oznacza to, że do okresu rozliczeniowego powstałego wskutek rozwiązania stosunku pracy przed upływem okresu rozliczeniowego stosować należy art. 130 kodeksu pracy. W ten sposób będzie możliwe określenie zasad ustalania normatywnego wymiaru czasu pracy, obowiązującego w nietypowym okresie rozliczeniowym.