Ubezpieczony, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby, może uzyskać zasiłek chorobowy, jeśli spełnia niezbędne przesłanki. Wysokość świadczenia ustala się po określeniu podstawy wymiaru zasiłku. Stanowi ją średnią z wynagrodzeń – najczęściej z 12 miesięcy – przy uwzględnieniu zarówno stałych, jak i zmiennych składników wynagrodzenia. 

Podstawę wymiaru zasiłku z tytułu niezdolności do pracy stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie, jakie osiągnął pracownik za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli pracownik przepracował krótszy okres, w podstawie należy uwzględnić przychód za pełne kalendarzowe miesiące zatrudnienia. W przypadku, gdy w jednym z miesięcy pracownik nie przepracuje pełnego miesiąca z przyczyn usprawiedliwionych, to do podstawy zasiłku należy przyjąć taki miesiąc po uzupełnieniu do pełnej miesięcznej kwoty – pod warunkiem, że ubezpieczony przepracował co najmniej połowę obowiązującego go w danym miesiącu czasu pracy. Do nieobecności usprawiedliwionych zaliczają się m. in. okresy urlopów bezpłatnych, wychowawczych, okolicznościowych, jak również urlopu wypoczynkowego.

Już z powyższego wynika, że jeśli pracownik był nieobecny w pracy z powodu korzystania z urlopu wypoczynkowego i uzyska za ten czas wynagrodzenie urlopowe, to jego wartość należy uwzględnić w podstawie wymiaru zasiłku. Okres urlopu wypoczynkowego traktuje się tak samo jak dni przepracowane.