Ustawodawca przewidział szczególną ochronę przed wypowiedzeniem umowy o pracę dla pracowników, którym brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego. Warunkiem ochrony jest to, aby okres zatrudnienia umożliwił mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

Zakaz z art. 39 kodeksu pracy ma wymiar indywidualny. Jego działanie uzależnione jest od wieku pracownika i posiadanego przez niego stażu pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2012 roku, sygn. akt I PK 145/12). Ochrona ta nie ma jednak charakteru bezwarunkowego. Nie będzie miała zastosowania między innymi w razie długotrwałej nieobecności pracownika w pracy.

Co do zasady, w okresie choroby pracodawca nie może rozwiązać z pracownikiem stosunku pracy za wypowiedzeniem. Przepis art. 41 kodeksu pracy zabrania wypowiedzenia umowy o pracę w czasie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy. Jednakże po upływie określonego ustawowo okresu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, pracodawca jest uprawniony
do rozwiązania umowy o pracę w trybie natychmiastowym. Zgodnie z dyspozycją art. 53 § 1 pkt 1 kodeksu pracy pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:

a. dłużej niż 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,

b. dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Po upływie wskazanych wyżej okresów pracodawca może rozwiązać umowę o pracę z pracownikiem znajdującym się w wieku ochronnym w trybie natychmiastowym. Przepis art. 39 kodeksu pracy statuuje zakaz wypowiadania umów o pracę w okresie ochronnym, a nie zakaz ich rozwiązywania.