Praca osób niepełnosprawnych jest ważnym elementem procesu ich rehabilitacji. Praca daje niepełnosprawnym możliwość poczucia się potrzebnym, sprawdzenia swoich możliwości i zdobycia nowych umiejętności. Umożliwia przebywanie z osobami, które mają podobne problemy. Dla większości z nich praca ma na celu zaspokojenie potrzeb związanych z bezpieczeństwem i szacunkiem. Pracodawca, który decyduje się na zatrudnienie osoby z orzeczonym stopniem niepełnosprawności, musi pamiętać o szczególnych regulacjach szeroko rozumianego prawa pracy odnoszących się do pracowników niepełnosprawnych.

Niepełnosprawność to trwała lub okresowa niezdolność do wypełniania ról społecznych z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, w szczególności powodująca niezdolność do pracy. W ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych wyróżniono trzy stopnie niepełnosprawności:

1. znaczny,

2. umiarkowany,

3. lekki.

Ustawodawca określa różne zasady kształtowania czasu pracy dla pracowników niepełnosprawnych w zależności od stopnia ich niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy czas pracy osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. Jednakże w stosunku do pracowników, wobec których wydano orzeczenie o zaliczeniu ich do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, normy czasu pracy ulegają skróceniu.

Czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo (art. 15 ust. 2 ustawy). Ponadto osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych.

Wskazana wyżej zasada może podlegać wyłączeniu. Następuje to w stosunku do osób zatrudnionych przy pilnowaniu, a także gdy na wniosek osoby zatrudnionej, lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę.