Zasada równego traktowania oznacza równość praw w stosunkach pracy. Jest to jedna z podstawowych zasad prawa pracy. Należy rozumieć ją jako równość uprawnień przysługujących wszystkim pracownikom z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Będzie to prawo do równej płacy za równą pracę, jak również prawo do takich samych świadczeń z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków.

Ustawodawca wskazał w art. 18^3a § 1 kodeksu pracy, że pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, z zastrzeżeniem § 2–4, uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w przywołanym powyżej art. 18^3a § 1, którego skutkiem jest w szczególności:

1. odmowa nawiązania lub rozwiązanie stosunku pracy,

2. niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą,

3. pominięcie przy typowaniu do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe

– chyba że pracodawca udowodni, że kierował się obiektywnymi powodami (art. 18^3b § 1 kodeksu pracy).

Przepisy znajdujące się w rozdziale IIa kodeksu pracy, tj. równe traktowanie
w zatrudnieniu, tak samo jak prawo wspólnotowe, nie zawierają normy, która bezwzględnie nakazywałaby, aby wszyscy pracownicy zatrudnieni u danego pracodawcy byli równo traktowani. Obie regulacje nie wprowadzają nakazu równego traktowania wszystkich pracowników (również w zakresie wynagradzania za pracę), a jedynie określają kryteria, które nie mogą uzasadniać różnicowania sytuacji zatrudnionych u danego pracodawcy.

Omawiana zasada ma szczególne znaczenie w przypadku, gdy pracownicy wykonują jednakowo takie same obowiązki. Na tej podstawie można wysnuć wniosek, że kodeks pracy dopuszcza różnicowanie praw pracowników w zależności od wykonywanych przez nich obowiązków bądź nawet takich samych (na takim samym stanowisku), ale niejednakowo. Oznacza, że uprawnienia poszczególnych pracowników (poza prawem do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy) nie tylko mogą, lecz powinny różnić się w zależności od rodzaju i sposobu wykonywania pracy.