Śmierć pracownika skutkuje wygaśnięciem stosunku pracy. Prawa majątkowe ze stosunku pracy nie wygasają, a przechodzą, w równych częściach, na małżonka oraz inne osoby spełniające warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej w myśl przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 63(1) § 2 kodeksu pracy).

Zgodnie z dyspozycją art. 67 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych do renty rodzinnej uprawieni są następujący członkowie rodziny:

1. dzieci własne, dzieci drugiego małżonka oraz dzieci przysposobione;

2. przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletności wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, z wyłączeniem dzieci przyjętych na wychowanie i utrzymanie w ramach rodziny zastępczej lub rodzinnego domu dziecka;

3. małżonek (wdowa i wdowiec);

4. rodzice.

Wskazane powyżej osoby powinny spełniać warunki określone w art. 68-71 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W razie braku małżonka oraz innych osób spełniających warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej, prawa majątkowe z stosunku pracy wchodzą do spadku (art. 63¹ § 2 kodeksu pracy). Stają się zatem składnikiem masy spadkowej.

W razie niemożności wypłaty świadczeń ze stosunku pracy małżonkowi lub innym osobom spełniającym warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej w myśl ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, rzeczone świadczenia wchodzą do masy spadkowej.Wypłata świadczeń spadkobiercom wymaga w pierwszej kolejności ustalenia kręgu spadkobierców oraz przedstawienia odpowiedniego dokumentu potwierdzającego ich prawo do spadku, tj. postanowienia o stwierdzeniu nabyciu spadku lub aktu poświadczenia dziedziczenia. Spadkobiercy mogą również nie zgłosić się po należne im świadczenia.

Jeśli do pracodawcy nie zgłoszą się osoby uprawnione, to może on umieścić prawa majątkowe ze stosunku pracy w depozycie sądowym. Takie rozwiązanie przewiduje art. 467 pkt 1 kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, iż poza wypadkami przewidzianymi w innych przepisach dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego, jeżeli wskutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności, nie wie, kto jest wierzycielem, albo nie zna miejsca zamieszkania lub siedziby wierzyciela.

Procedura, według której należy złożyć wierzytelność w depozycie sądowym, została uregulowana w art. 692 i następnych kodeksu postępowania cywilnego. Sprawy o złożenie do depozytu rozpoznawane są w postępowaniu nieprocesowym. Właściwy do rozpoznania sprawy jest sąd miejsca wykonania zobowiązania, a jeżeli miejsca tego nie da się ustalić, właściwy jest sąd miejsca zamieszkania wierzyciela. W przypadku gdy wierzyciel jest nieznany lub gdy nie jest znane miejsce jego zamieszkania, sprawa należy do właściwości sądu miejsca zamieszkania dłużnika.

Złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego może nastąpić dopiero po uzyskaniu zezwolenia sądu. Jednakże w przypadku gdy przedmiotem świadczenia są pieniądze polskie, złożenie do depozytu może być dokonane również przed uzyskaniem zezwolenia. W takim przypadku złożeniu pieniędzy do depozytu powinno towarzyszyć zgłoszenie wniosku o zezwolenie na złożenie do depozytu. W razie uwzględnienia rzeczonego wniosku złożenie do depozytu uważa się za dokonane w chwili, w której rzeczywiście nastąpiło (art. 693² § 1, 2 kodeksu postępowania cywilnego). Jeżeli przedmiotem świadczenia są pieniądze, to złożenie do depozytu sądowego następuje poprzez wpłatę na rachunek depozytowy Ministra Finansów (art. 693² § 3 kodeksu postępowania cywilnego).