Kobietom w ciąży przysługują szczególne uprawnienia na gruncie prawa pracy. Obejmują one między innymi prawo do zwolnienia od pracy na czas zaleconych przez lekarza badań lekarskich przeprowadzanych w związku z ciążą, ale także ochronę przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę. Pracownica, która chce korzystać z dodatkowych praw, musi poinformować pracodawcę o swoim szczególnym stanie.

Z art. 185 § 1 Kodeksu pracy wynika, że stan ciąży powinien być stwierdzony świadectwem lekarskim. Jest to jedyny dokument przewidziany przepisami, który stanowi formalne potwierdzenie ciąży. Zgodnie z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy świadectwo lekarskie potwierdzające stan ciąży wydaje się według wzoru Mz/L-1. Co do zasady z wydanego świadectwa nie sporządza się kopii, chyba że pracownica jest zatrudniona u więcej niż jednego pracodawcy.

Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że przedstawienie przez pracownicę wyników badań USG nie jest wystarczającym dowodem potwierdzającym stan ciąży. Pokazują one jedynie, że kobieta poddała się badaniom ultrasonograficznym (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1999 r., sygn. akt I PKN 468/99).

Jeżeli jednak pracodawca na własną rękę uzyska informację o ciąży pracownicy, to powinien – dla zabezpieczenia własnych interesów – stosować wobec niej wszelkie przepisy przyznające pracownicom w ciąży szczególne uprawnienia.