Jak wynika z art. 36 ustawy o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie jakie osiągnął pracownik za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli pracownik przepracował krótszy okres, w podstawie należy uwzględnić przychód za pełne kalendarzowe miesiące zatrudnienia. Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie, które ubezpieczony będący pracownikiem osiągnąłby, gdyby pracował pełny miesiąc kalendarzowy (art. 37 ustawy o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa). W takiej sytuacji podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi:

1. wynagrodzenie miesięczne określone w umowie o pracę lub w innym akcie, na podstawie którego powstał stosunek pracy, jeżeli wynagrodzenie przysługuje w stałej miesięcznej wysokości;
2. wynagrodzenie miesięczne obliczone przez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego za przepracowane dni robocze przez liczbę dni przepracowanych i pomnożenie przez liczbę dni, które ubezpieczony będący pracownikiem był obowiązany przepracować w tym miesiącu, jeżeli przepracował choćby 1 dzień;
3. kwota zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłacona za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy, jeżeli ubezpieczony będący pracownikiem nie osiągnął żadnego wynagrodzenia (art. 37 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa).

Zgodnie z art. 38 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa, jeżeli w okresie branym pod uwagę dla wyliczenia podstawy wymiaru zasiłku, ubezpieczony będący pracownikiem nie osiągnął wynagrodzenia wskutek nieobecności w pracy z przyczyn usprawiedliwionych, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego:

1. wyłącza się wynagrodzenie za miesiące, w których przepracował mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy;
2. przyjmuje się, po uzupełnieniu według zasad określonych w art. 37 ust. 2, wynagrodzenie z miesięcy, w których ubezpieczony będący pracownikiem przepracował co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy.

Jeżeli ubezpieczony będący pracownikiem w każdym miesiącu z przyczyn usprawiedliwionych wykonywał pracę przez mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przyjmuje się wynagrodzenie za wszystkie miesiące po uzupełnieniu według zasad określonych w art. 37 ust. 2.

Niewątpliwie jedną z przyczyn usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy jest urlop wypoczynkowy.

„Uzupełnienie wynagrodzenia wchodzącego do podstawy wymiaru zasiłku oznacza ustalenie wynagrodzenia, które pracownik uzyskałby, gdyby przepracował pełny miesiąc. Jednak czas nieprzepracowany z powodu urlopu wypoczynkowego trzeba traktować na równi z czasem przepracowanym, a wynagrodzenie za ten urlop – na równi z wynagrodzeniem za pracę.

Ta sama zasada dotyczy także innych okresów nieświadczenia pracy, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie. Są to przykładowo urlop okolicznościowy lub zwolnienie od pracy z tytułu krwiodawstwa. Przez pojęcie „usprawiedliwiona nieobecność w pracy” należy rozumieć przede wszystkim okresy absencji chorobowej i pobierania świadczeń chorobowych oraz okresy urlopu bezpłatnego. Natomiast nie należy uzupełniać wynagrodzenia pracownika o dni nieobecności w pracy, których nie usprawiedliwił.” (Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Komentarz, Andrzej Radzisław, Renata Tonder).