Zgodnie z treścią art. 32 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa za członków rodziny uważa się małżonka, rodziców, rodzica dziecka, ojczyma, macochę, teściów, dziadków, wnuki, rodzeństwo oraz dzieci w wieku powyżej 14 lat, jeżeli pozostają we wspólnym gospodarstwie domowym z ubezpieczonym w okresie sprawowania opieki.

Z powyższego wynika, że warunkiem uzyskania zasiłku opiekuńczego postawionym przez ustawodawcę jest wspólne prowadzenie gospodarstwa domowego. Nie ma znaczenia to, czy rodzice dziecka żyją w związku małżeńskim czy partnerskim. Trzeba jednak pamiętać, że omawiana sytuacja dotyczy tylko przypadku, gdy osoby pozostające w związku partnerskim mają wspólne dziecko. „Treść nadana pojęciu dziecka wskazuje ponadto, że zasiłek opiekuńczy nie będzie przysługiwał na dziecko partnera, jeśli ubezpieczony nie jest drugim rodzicem tego dziecka oraz jeśli ubezpieczony nie przysposobił tego dziecka i nie przyjął go na wychowanie i utrzymanie. W przypadku opieki nad dzieckiem podmiotem uprawnionym do zasiłku opiekuńczego może być wyłącznie ubezpieczony „rodzic” dziecka, biologiczny, adopcyjny, zastępczy oraz osoba, której przypisać można pełnienie funkcji rodzicielskiej (ubezpieczony małżonek rodzica dziecka, którego nie przysposobił i nie przyjął na utrzymanie i wychowanie).” (K. Stopka [w:] Świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Komentarz, Warszawa 2022).