Pracodawca ma obowiązek zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy. Stosowne przepisy nakładają na niego obowiązek wydzielenia zaplecza socjalnego, w którym powinny znaleźć się miejsca do spożywania posiłków oraz przebierania się w odzież roboczą. Natomiast obowiązujące przepisy nie nakładają obowiązku utworzenia pomieszczenia dedykowanego dla osób palących.

Na podstawie art. 5a ust. 3 pkt 5 ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych właściciel lub zarządzający może wyznaczyć palarnię w pomieszczeniach zakładów pracy. Z przywołanego przepisu wynika, iż pracodawca ma prawo zorganizować palarnię w zakładzie pracy, lecz nie ma takiego obowiązku. Od samodzielnej decyzji pracodawcy zależy zatem to, czy takie miejsce w zakładzie pracy zostanie utworzone, czy też nie. Brak wydzielenia palarni nie stanowi naruszenia prawa.

Pracodawca musi jednak pamiętać, że decyzje dotyczące możliwości lub zakazu palenia wyrobów tytoniowych w miejscu pracy mogą być rozpoznawane na gruncie konstytucyjnego i kodeksowego zakazu dyskryminacji. W tym zakresie, pomimo zmiany ustawy o ochronie zdrowia, aktualny pozostał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 stycznia 2003 roku, sygn. akt II SA/Łd 1887/99. NSA wyjaśnił, iż: „czym innym jest jednak propagowanie takiego stylu życia, a czym innym wprowadzanie całkowitego zakazu palenia tytoniu, który można zaliczyć do form dyskryminacji pracowników palących, w rozumieniu art. 11³ kodeksu pracy, który zabrania jakiejkolwiek dyskryminacji – wyliczając jedynie przykładowo jej formy. „Dyskryminacja” to pozbawianie równouprawnienia, upośledzenie, szykanowanie pewnej grupy ludzi ze względu na ich pochodzenie albo przynależność klasową, narodową, rasową – W. Kopaliński: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, Warszawa 1968, s. 189. Jak się wydaje, nie są to jedyne przykłady czy formy dyskryminacji”.