Pracodawca może wskutek pomyłki naliczyć i odprowadzić zaniżoną kwotę składek, a następnie dokonać stosownej korekty i wpłacić należną wartość. Dopłata będzie w takiej sytuacji obejmować zarówno składki finansowane przez płatnika, jak i ubezpieczonego (pracownika).

W przypadku stosunku pracy składki na ubezpieczenia emerytalne są pokrywane przez płatnika składek (pracodawcę) i ubezpieczonego (pracownika) z własnych środków w równych częściach. Przy ubezpieczeniu rentowym ubezpieczonego obciąża składka w wysokości 1,5% podstawy jej wymiaru, a płatnika w wysokości 4,5%. Ciężar składek na ubezpieczenie chorobowe ponosi w całości z własnych środków ubezpieczony, zaś płatnik – na ubezpieczenie wypadkowe.

W praktyce może wystąpić sytuacja, kiedy pracodawca opłaci składki ZUS nie tylko w części, która jego obciąża, ale także w części, która powinna zostać sfinansowana przez pracownika. Jeżeli pracownik nie zwróci pracodawcy dopłaconej kwoty to uzyska przychód ze stosunku pracy. Wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty (…) w tym: wynagrodzenia, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty oraz wszelkie inne kwoty, a także świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wartość przychodu, która powinna zostać opodatkowana, obejmuje kwotę dopłaconą przez pracodawcę, bez ewentualnych odsetek – nawet jeśli pracodawca był zobowiązany je uregulować.

Jeżeli pracownik zwróci pracodawcy środki dodatkowo opłaconych składek ZUS, to po jego stronie nie powstanie przychód.