Przy pewnych rodzajach działalności zachodzi konieczność, aby praca była wykonywana bez przerwy. Jeżeli ze względu na technologię produkcji praca nie może zostać wstrzymana, to w zakładzie pracy można zastosować regulację z art. 138 Kodeksu pracy.

„Praca w ruchu ciągłym to praca, która ze względu na technologię produkcji musi być wykonywana przez 24 godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu, ponieważ gdyby została przerwana, nastąpiłoby zniszczenie jakiegoś urządzenia czy całej maszyny albo proces ponownego uruchomienia takiej maszyny czy urządzenia trwałby tak długo i byłby na tyle kosztowny, że podważałoby to sens podjęcia decyzji o wyłączeniu urządzenia lub maszyny. Zatem przy pracy w ruchu ciągłym maszyny lub urządzenia pracują bez przerwy, natomiast muszą zmieniać się obsługujący je pracownicy lub grupy pracowników” (Kodeks pracy. Komentarz, red. prof. dr hab. Wojciech Muszalski, dr hab. Krzysztof Walczak).

W art. 138 § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, że w omawianych okolicznościach może być stosowany system czasu pracy, w którym jest dopuszczalne przedłużenie czasu pracy do 43 godzin przeciętnie na tydzień w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 tygodni, a jednego dnia w niektórych tygodniach w tym okresie dobowy wymiar czasu pracy może być przedłużony do 12 godzin. Za każdą godzinę pracy powyżej 8 godzin na dobę w dniu wykonywania pracy w przedłużonym wymiarze czasu pracy pracownikowi przysługuje dodatek do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 151¹ § 1 pkt 1” [dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych]. Ponadto powyższe zasady stosuje się także w przypadku, gdy praca nie może być wstrzymana ze względu na konieczność ciągłego zaspokajania potrzeb ludności.