Na środki zgromadzone w ramach Pracowniczych Planów Kapitałowych składają się wpłaty pracownika, pracodawcy oraz środki pochodzące z budżetu państwa. Zarówno pracownik, jak i pracodawca wpłacają co miesiąc wpłaty podstawowe, czyli obligatoryjne. Dodatkowo każdy podmiot może zadeklarować wpłaty dobrowolne.

Wysokość wpłat jest uzależniona od wysokości wynagrodzenia osiąganego przez pracownika. Ustawodawca przewidział, że wpłata podstawowa opłacana przez pracownika wynosi 2% jego wynagrodzenia, zaś przez pracodawcę – 1,5% wynagrodzenia. Jeżeli pracownik z różnych źródeł osiąga przychody, których wartość nie przekracza 120% minimalnego wynagrodzenia za pracę, to w ramach wpłaty podstawowej może odprowadzać mniej niż 2%, jednak więcej niż 0,5%.

Na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy o Pracowniczych Planach Kapitałowych podmiot zatrudniający może zadeklarować ponadto dokonywanie wpłaty dodatkowej w wysokości do 2,5% wynagrodzenia. Natomiast pracownik może zadeklarować wpłatę dodatkową w wysokości do 2% wynagrodzenia (art. 27 ust. 3 ustawy o Pracowniczych Planach Kapitałowych). Deklaracja uczestnika PPK o finansowaniu wpłaty dodatkowej obowiązuje od dnia jej złożenia.

Zarówno pracownik, jak i pracodawca mogą w każdej chwili zmienić swoją deklarację o wysokości wpłaty dodatkowej. Mogą także zrezygnować z jej finansowania.

W przypadku zmiany dotyczącej wkładu pracodawcy konieczna jest zmiana umowy o zarządzanie PPK. Modyfikację umowy o zarządzanie PPK pracodawca powinien uzgodnić z zakładową organizacją związkową lub – w razie braku zakładowej organizacji związkowej – z reprezentacją osób zatrudnionych. Pracownik może dokonać korekty w omawianym zakresie poprzez zmianę złożonej uprzednio pracodawcy deklaracji. Wysokość wpłaty dodatkowej w nowej wysokości albo całkowita rezygnacja z odprowadzania dodatkowych środków obowiązuje od miesiąca następującego po miesiącu, w którym uczestnik złożył zmianę deklaracji.