Co do zasady pracodawca/zleceniodawca pełni funkcję płatnika w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Zgodnie z art. 8 ordynacji podatkowej płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Nie ulega wątpliwości, że pracodawca pełni funkcję płatnika wobec pracowników. Podobnie jest w przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osób prawnych i ich jednostek organizacyjnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które dokonują wypłaty świadczeń na rzecz osób, których przychody kwalifikuje się jako pochodzące z działalności wykonywanej osobiście lub z tytułu praw majątkowych (art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie jednak z treścią art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: „Płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.”

Za pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów podatkowych uznaje się aktywności spełniające łącznie następujące trzy przesłanki:

• cel zarobkowy,
• charakter zorganizowany i ciągły,
• prowadzenie działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Dlatego też w przypadku nabywania przez przedsiębiorcę usług, które mieszczą się w zakresie prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej, płatnik nie ma obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Takie przysporzenie będzie stanowiło przychód z prowadzonej działalności, a w konsekwencji wszelkie obowiązki podatkowe obciążą zleceniobiorcę.