Nie ulega wątpliwości, że wynagrodzenie za pracę może zostać wyrażone zarówno w walucie polskiej, jak i obcej. Na podstawie art. 358 § 1 kodeksu cywilnego w związku z art. 300 kodeksu pracy, jeżeli przedmiotem zobowiązania podlegającego wykonaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia wyłącznie w walucie obcej.

Z kodeksu cywilnego, a dokładnie z art. 358 § 2 kodeksu cywilnego stosowanego poprzez odesłanie z art. 300 kodeksu pracy wynika, że przeliczenie należnego pracownikowi wynagrodzenia na złote winno nastąpić według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna stanowi inaczej. Natomiast w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazuje odmienny kurs właściwy do przeliczenia wynagrodzenia wyrażonego w walucie innej niż polski złoty. Zgodnie z treścią art. 11a ust. 1 wskazanej ustawy przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu. Za dzień uzyskania przychodu ze stosunku pracy uznaje się moment postawienia wynagrodzenia i innych należności do dyspozycji pracownika.

W omawianym przypadku należy zastosować kurs wynikający z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.