Skopiuj link
Uchwalona w dniu 12.02.2010 r. ustawa, oprócz zmian w ustawie o transporcie drogowym, dodaje w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców art. 21a, zgodnie z którym „kierowcy w podróży służbowej, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 775 § 3-5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy”. Zatem po wejściu w życie nowelizacji na powrót otworzy się możliwość wypłacania takim pracownikom świadczeń z tytułu podroży służbowych.
Podkreślenia wymaga, że podróż służbowa kierowcy będzie definiowana inaczej niż ma to miejsce w przypadku innych pracowników. Otóż w miejsce art. 775. § 1 Kodeksu pracy, zgodnie z którym podróż służbowa polega na wykonywaniu na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, ustawa o czasie pracy kierowców definiować będzie podróż służbową jako każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy przewozu drogowego lub wyjazdu w celu wykonania przewozu drogowego poza siedzibą pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki, oraz poza inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności jego filię, przedstawicielstwo lub oddział.
Zmiany w prawie są wynikiem stanu niepewności w interpretacji przepisów prawa, jaki wywołany został przez uchwałę SN z dnia 19 listopada 2008 r. Analizując kwestię odbywania podróży służbowych przez kierowców zawodowych warto zwrócić uwagę, że przechodziła ona swego rodzaju ewolucję w orzecznictwie sądowym. W tym zakresie wystarczy odwołać się na przykład do, jak się wydawało kilka lat temu ostatecznego, wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 06.02.2006 r. (sygn. akt I SA/Po 1303/2008), w którym uznano, że „miejscem wykonywania pracy przez kierowcę jest miejsce, w którym otrzymuje on przydział zadań i w którym jest kierowany do ich wykonywania. Kierowca może odbywać podróże służbowe i otrzymywać należności w postaci diet z tego tytułu”. Z kolei przywołana we wstępie uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 r. sygn. akt II PZP 11/2008, zgodnie z którą „kierowca transportu międzynarodowego odbywający podróże w ramach wykonywania umówionej pracy i na określonym w umowie obszarze jako miejsce świadczenia pracy nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 775 par. 1 Kodeksu pracy”, praktycznie wykluczyła możliwość wypłacania tej grupie zawodowej świadczeń związanych z podróżami służbowymi.
Zakres zastosowania uchwały z 19 listopada 2008 r. jest o wiele szerszy i nie dotyczy tylko kierowców. Wskazuje na to chociażby dość konsekwentne orzecznictwo Sądu Najwyższego w 2009 r., kwestionujące odbywanie przez pracowników, których praca polega na przemieszczaniu się, podróży służbowych przy wykonywaniu swoich normalnych obowiązków. Tendencję taką widać wyraźnie choćby w wyroku SN z dnia 3 grudnia 2008 r. sygn. akt I PK 107/2008, zgodnie z którym „przedstawiciel handlowy wykonujący obowiązki pracownicze na pewnym obszarze geograficznym, nie mając stałego miejsca pracy, nie przebywa w podróży służbowej”, lub w wyroku SN z dnia 16 listopada 2009 r. sygn. akt II UK 114/2009, w świetle którego „wykonywanie zobowiązania pracowniczego, które stanowi istotę obowiązków służbowych na określonym obszarze geograficznym, co jest zgodne z wolą stron angażu, oznacza pracę na obszarze, który jest stałym miejscem pracy w rozumieniu art. 775 par. 1 kodeksu pracy”.
