Jak wynika z treści art.  92 § 1 pkt 1 kodeksu pracy za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia – trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego – pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu. Po wskazanym okresie ubezpieczonemu niezdolnemu do pracy przysługiwać będą świadczenia a ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Jeśli jednak przyczyną niezdolności do pracy jest wypadek przy pracy to ubezpieczonemu już od pierwszego dnia należny jest zasiłek z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości odpowiadającej 100% podstawy jego wymiaru.

Jeżeli pracodawca wypłaci wynagrodzenie za czas choroby, podczas gdy w ostatecznym rozrachunku ubezpieczony powinien otrzymać świadczenie z ubezpieczenia wypadkowego, to będzie on zmuszony do skorygowania dokumentów składanych do ZUS. Powinien uznać wypłacone wynagrodzenie chorobowe jako zasiłek z ubezpieczenia wypadkowego (zmiana kodu przerwy z 331 na 314). Ponadto może pojawić się konieczność dokonania dopłaty zasiłku. Wypłacona kwota powinna zostać rozliczona w ciężar składek. Natomiast w przypadku, gdy kwota uprzednio wypłaconego wynagrodzenia okaże się wyższa niż należny zasiłek, tylko kwota należna ubezpieczonemu może być rozliczona jako zasiłek, a nadpłata nie może zostać rozliczona w ciężar składek.