Skopiuj link
Elementem ochrony wynagrodzenia za pracę jest przyjęcie przez ustawodawcę w art. 85 § 1 kodeksu pracy zasady, iż wypłata wynagrodzenia powinna być dokonywana co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie.
W sytuacji gdy wynagrodzenie płatne jest raz w miesiącu, wypłaca się je z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego (art. 85 § 2 kodeksu pracy).
Termin wypłaty wynagrodzenia za pracę powinien zostać ustalony w taki sposób, aby możliwe było ustalenie jego kwoty oraz wypłata. Powinno to nastąpić poprzez określenie konkretnego dnia miesiąca, w którym należne pracownikowi wynagrodzenie ma zostać wypłacone. Jeżeli termin ten przypada w dniu wolnym od pracy, wynagrodzenie powinno zostać wypłacone w dniu poprzedzającym (art. 85 § 3 kodeksu pracy).
Z przepisu art. 85 § 4 kodeksu pracy wynika, iż termin wypłaty składników wynagrodzenia za pracę, przysługujących pracownikowi za okresy dłuższe niż jeden miesiąc, powinien zostać określony w przepisach prawa pracy. Przepisy nie regulują natomiast kwestii wypłaty składników wynagrodzenia za pracę przysługujących za okresy krótsze niż miesiąc. Na zasadzie analogii do art. 85 § 4 kodeksu pracy przyjmuje się, iż termin ich zapłaty również powinien zostać określony w przepisach wewnątrzzakładowych.
Ustawodawca nie określił terminu wypłaty wynagrodzenia w razie ustania stosunku pracy. Kwestia ta budzi rozbieżności. Można wyróżnić dwa stanowiska. Według pierwszego pracodawca może rozliczyć się z pracownikiem w terminie przyjętym dla wypłaty wynagrodzenia za pracę, obowiązującym w zakładzie pracy. W myśl drugiego poglądu, wynagrodzenie powinno zostać wypłacone pracownikowi, którego stosunek pracy uległ rozwiązaniu, w ostatnim dniu zatrudnienia.
Ze względów praktycznych i racjonalnych opowiedzieć się należy za drugim poglądem. Z dniem zakończenia stosunku pracy dochodzi bowiem do zerwania więzi prawnej łączącej pracodawcę i pracownika. Natomiast wynagrodzenie za pracę należy się pracownikowi, a nie byłemu pracownikowi. Również przepisy określające termin wypłaty wynagrodzenia odnoszą się do terminu wypłaty wynagrodzenia pracownikowi, a nie byłemu pracownikowi.
Niektóre składniki wynagrodzenia mogą jednak zostać wypłacone później niż w ostatnim dniu trwania stosunku pracy. Chodzi o składniki wynagrodzenia naliczane po zamknięciu pewnych przedziałów czasu na podstawie danych i informacji uzyskanych po zakończeniu tych przedziałów. Ich wypłata powinna nastąpić w terminie przyjętym w przepisach wewnątrzzakładowych.
Zaprezentowany powyżej pogląd podziela Minister Pracy i Polityki Społecznej.
W odpowiedzi z dnia 16 września 2010 r. na interpelację poselską nr 17841 stanął on na stanowisku, iż „dzień, w którym dochodzi do ustania stosunku pracy, powinien być również, moim zdaniem, dniem wypłaty należnego pracownikowi wynagrodzenia za pracę. Ustanie zatrudnienia oznacza bowiem zerwanie dotychczasowej więzi prawnej między stronami stosunku pracy i zobowiązuje je do wzajemnego „rozliczenia się” z obowiązków wynikających z zakończonej umowy. Podstawowym obowiązkiem pracodawcy, wynikającym z zatrudniania pracownika, jest wypłacanie mu wynagrodzenia za wykonywaną pracę. Ponieważ wynagrodzenie należy się pracownikowi, nie zaś byłemu pracownikowi, jestem zdania, że w przypadku ustania zatrudnienia wypłaty wynagrodzenia należy dokonać najpóźniej w dniu rozwiązania stosunku pracy. Wypłata wynagrodzenia w terminie późniejszym, już po ustaniu zatrudnienia, jest, moim zdaniem, możliwa jedynie w wyjątkowych przypadkach, gdy ustalenie wysokości wynagrodzenia należnego do dnia ustania zatrudnienia nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych.”.