Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł. Rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Dofinansowanie do wycieczki ze środków ZFŚŚ stanowi świadczenie pieniężne na rzecz pracownika, korzystające ze zwolnienia od podatku dochodowego. Jednakże z cytowanego powyżej przepisu wynika, iż świadczenia z ZFŚŚ – zarówno pieniężne, jak i rzeczowe – korzystają ze zwolnienia, jeżeli ich łączna wartość w roku podatkowym nie przekracza kwoty 1 000 zł (sumowaniu podlegają wszelkie świadczenia, które pracownik uzyskuje z ZFŚS). W razie przekroczenia tej kwoty pracodawca obowiązany jest obliczyć, pobrać i odprowadzić podatek dochodowy od nadwyżki ponad kwotę 1 000 zł. Od 2020 roku do końca 2023 roku limit ten został zwiększony do 2000 zł na mocy przepisów COVID-owych.

Ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych korzysta również dofinansowanie przyznane ze środków ZFŚS do wycieczki dla emeryta lub rencisty. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o PIT stanowi bowiem, iż wolne od podatku dochodowego są świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 4 500 zł.

W przypadku emerytów i rencistów ze zwolnienia korzystają świadczenia, których wartość w roku podatkowym nie przekracza łącznie kwoty 4 500 zł. W razie przekroczenia tej wartości obowiązek podatkowy dotyczy nadwyżki ponad kwotę 4 500 zł.

Ustawodawca nie wskazał w art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o PIT źródła świadczenia. Tym samym przepis ma zastosowanie zarówno do świadczeń pochodzących z ZFŚŚ, jak i ze środków obrotowych pracodawcy.