Pracownicy mogą nabyć towar lub usługę sprzedawane przez ich pracodawcę po cenie korzystniejszej niż są one dostępne dla ogółu odbiorców. Zwykle takie przywileje mieszczą się wśród benefitów pracowniczych.

Rabat stanowi kwotowe lub procentowe obniżenie ceny zakupu danego towaru lub usługi. Obniżenie ceny powoduje, że w majątku nabywcy powstaje przysporzenie. Obejmuje ono środki zaoszczędzone w majątku na skutek zakupu danej rzeczy po niższej cenie. Co do zasady, zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Ministerstwo Finansów wskazuje, że zwykle rabat jest neutralny podatkowo dla korzystającego z niego podmiotu. Niemniej jednak w pewnych okolicznościach po stronie osoby, wobec której zastosowano ulgę, powstanie przychód w związku z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia.

Przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu powstanie, jeżeli program adresowany jest wyłącznie do pracowników przedsiębiorcy. Natomiast w przypadku gdy program zniżkowy adresowany jest do szerszego grona adresatów (oprócz pracowników również ich osoby najbliższe, ale także do kontrahentów lub klientów), przysporzenie jest neutralne podatkowo. Pracownik nie może być bowiem traktowany gorzej (mniej korzystnie) niż inny uprawniony.

Jeśli rabat powinien zostać zakwalifikowany do przychodu pracownika ze stosunku pracy, to jego wysokość ustala się w oparciu o art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).