Brak dodatkowych kosztów uzyskanej pożyczki stanowi niewątpliwie dla pracownika zaoszczędzenie wydatku, a więc swego rodzaju wzbogacenie. Sama wartość pożyczki nie jest przysporzeniem, bowiem kwota ta podlega zwrotowi pożyczkodawcy. Czy jednak brak oprocentowania lub oprocentowanie niższe niż rynkowe stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu?

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód ze stosunku pracy stanowią wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Z tej definicji należy wywnioskować, że warunkiem uznania świadczenia za przychód ze stosunku pracy jest powstanie po stronie pracownika przysporzenia oraz uzyskanie go w związku ze stosunkiem prawnym, jaki łączy pracownika i pracodawcę.

Zdaniem organów podatkowych, decydujące znaczenie ma w tym zakresie to, czy działalność prowadzona przez pracodawcę obejmuje udzielanie pożyczek. Gdy pracodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania kredytów i pożyczek, a zasady udzielania pożyczek są jednolite dla wszystkich pracowników, brak oprocentowania pożyczki, a także oprocentowanie pożyczki poniżej wysokości odsetek rynkowych, nie powoduje powstania po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy. Natomiast w przypadku, gdy pracodawca trudni się udzielaniem pożyczek to zarówno brak oprocentowania, jak i oprocentowanie niższe niż dla innych podmiotów niż pracowników będzie stanowiło przychód ze stosunku pracy pracownika.