Świadczenie urlopowe stanowi dodatkowe wsparcie socjalne dla pracowników. Pracodawca wypłaca je raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty mogą tworzyć Fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe. Wysokość świadczenia urlopowego nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego, określonego w art. 5 ust. 2, 2a i 3 – odpowiedniego do rodzaju zatrudnienia pracownika, z tym, że wysokość świadczenia dla zatrudnionych, o których mowa w art. 5 ust. 2 i 3, ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy pracownika.

Świadczenie urlopowe ma charakter roszczeniowy i pracownik nie musi występować do pracodawcy z wnioskiem o jego wypłatę. Prawo do świadczenia urlopowego uzależnione jest wyłącznie od spełnienia przesłanek ustawowych. Prawo do przedmiotowego świadczenia mają wyłącznie pracownicy w rozumieniu art. 2 kodeksu pracy, bez względu na rodzaj umowy o pracę, staż pracy i wymiar czasu pracy. Świadczenie to nie przysługuje natomiast osobom świadczącym pracę na podstawie umów cywilnoprawnych (np. umowy zlecenia), a także byłym pracownikom, emerytom i rencistom.

Należy uznać, że wypłacone pracownikowi świadczenie urlopowe stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy. Nie jest ono zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. W szczególności nie ma do niego zastosowania zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten zwalnia z podatku wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł.

Świadczenie urlopowe nie wypełnia przesłanek działalności socjalnej zdefiniowanej w art. 2 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (działalność socjalną stanowią usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową). Ponadto świadczenie urlopowe nie jest wypłacane ze środków ZFŚS, lecz ze środków obrotowych pracodawcy. Co więcej, jest ono należne pracownikowi po spełnieniu określonych przesłanek, niezależnie od jego sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej.

Z powyższego wynika, że wartość wypłaconego świadczenia urlopowego powinna zostać doliczona do pozostałego przychodu pracownika, a następnie opodatkowana.