Pracownik, który ulegnie wypadkowi przy pracy, może otrzymać odszkodowania z różnych źródeł. Typowym świadczeniem w takiej sytuacji jest odszkodowanie przyznane w oparciu o ustawę o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy. Niezależnie od niego, pracownik może uzyskać także odszkodowanie w oparciu o przepisy kodeksu cywilnego. Odszkodowanie takie w szczególnych okolicznościach może przyjąć postać renty. Jak już opisywaliśmy wcześniej, odszkodowania wypłacone na podstawie ustawy wypadkowej korzystają ze zwolnienia od opodatkowania.

Jeśli zachodzą okoliczności uzasadniające przyznanie odszkodowania na podstawie kodeksu cywilnego, to może ono zostać zasądzone obok rekompensaty za wypadek przy pracy wynikającej z ustawy o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy. Zgodnie z art. 444 § 1 kodeksu cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (art. 444 § 2 kodeksu cywilnego).

Odszkodowanie w formie renty korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wolne od podatku są bowiem odszkodowania w postaci renty przyznane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, otrzymane przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo którego potrzeby zwiększyły się lub widoki powodzenia na przyszłość zmniejszyły, oraz odszkodowania w postaci renty przyznane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie spowodowania śmierci poszkodowanego, otrzymane przez osoby uprawnione, o których mowa w art. 446 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, a także miesięczne świadczenia na zapewnienie środków utrzymania, o których mowa w art. 753³ § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.