Skopiuj link
W myśl art. 111 KP pracodawca jest zobowiązany szanować godności i inne dobra osobiste pracownika. Z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2011 roku (sygn. akt II PK 189/10, niepubl.) wynika, że obowiązek ten musi być przez pracodawcę realizowany również poprzez podejmowanie działań mających na celu zapobieganie i przeciwdziałanie naruszaniu tych dóbr przez innych podległych mu pracowników. Zdaniem Sądu Najwyższego, tolerowanie przez pracodawcę naruszeń dóbr osobistych pracownika, dokonywane przez przełożonego, stanowi przyczynienie się pracodawcy do wynikającej z nich szkody. Powyższe uzasadnia również odpowiedzialność pracodawcy za szkodę wyrządzoną z winy jego organu na podstawie art. 416 kodeksu cywilnego. Sąd Najwyższy uznał, że pracodawca odpowiada na zasadzie ryzyka za działania wszystkich zatrudnionych przez siebie pracowników.
Dobra osobiste człowieka pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Poszkodowany pracownik, którego dobra osobiste zostały naruszone, poprzez art. 300 kodeksu pracy może żądać zadośćuczynienia pieniężnego na zasadach przewidzianych w Kodeksie cywilnym. W związku z wyżej przytoczonym wyrokiem Sądu Najwyższego możliwe jest wystąpienie z roszczeniami pracownika wynikającymi z tytułu naruszenia jego dóbr osobistych, zarówno przeciwko bezpośredniemu sprawcy naruszenia (np. bezpośredniemu przełożonemu, kierownikowi działu, brygadziście), jak i przeciwko pracodawcy.