Z art. 22 ust. 6ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że należności, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 updof (w tym ze stosunku pracy) oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Analogiczną regulację można odnaleźć także w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 15 ust. 4g.

Zatem należy przyjąć, że decydujące znaczenie dla prawidłowego uwzględnienia wartości należnego pracownikowi wynagrodzenia w kosztach uzyskania przychodów pracodawcy jest moment jego wypłacenia lub postawienia do dyspozycji pracownika. Wynagrodzenie jest postawione do dyspozycji pracownika, jeżeli pracodawca umożliwia pracownikowi odebranie tego wynagrodzenia. Bez wpływu pozostaje fakt czy pracownik faktycznie odebrał swoje wynagrodzenie w tym terminie, jeżeli tylko mógł to zrobić. Wobec tego, jeżeli pracownik miał możliwość odbioru wynagrodzenia w ostatnim dniu miesiąca, za który wynagrodzenie jest należne, ale ze względu na własną decyzję tego nie zrobił to pracodawca będzie mógł zaliczyć wartość tego wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodu w tym samym miesiącu, choć pracownik faktycznie odbierze je w kolejnym miesiącu.

Natomiast w przypadku uchybienia właściwemu terminowi, wartość wynagrodzenia będzie mogła zostać ujęta w kosztach uzyskania przychodów dopiero z chwilą faktycznej wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownika.