Prawidłowa organizacja czasu pracy stanowi obowiązek pracodawcy. Odpowiada on za to, aby każdy z pracowników wykonywał swoje zadania w ramach obowiązujących go norm czasu pracy. W tym celu opracowuje się harmonogramy, weryfikuje liczbę zatrudnionych pracowników, a także ich wymiar czasu pracy.

Pracodawca jest zobowiązany organizować czas pracy w taki sposób, aby z jednej strony zapewnić wykonanie założonej pracy, a z drugiej zagwarantować pracownikom wszystkie ich prawa przewidziane w prawie pracy. Wykonywanie obowiązków musi zostać tak zaplanowane, aby każdy pracownik mógł wykorzystać przysługujące mu urlopy, w tym urlop wypoczynkowy. Pracownik powinien świadczyć pracę w ustalonym wymiarze czasu pracy i zgodnie z harmonogramem, jeśli taki funkcjonuje w danym zakładzie pracy. Według art. 129 § 1 Kodeksu pracy czas pracy nie może przekraczać przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy. Posłużenie się przez ustawodawcę zwrotem „przeciętnie” oznacza, iż wskazana w przepisie norma nie ma charakteru sztywnego. Tym samym w poszczególnych tygodniach praca może być świadczona przez więcej niż 5 dni w tygodniu lub w wymiarze większym niż 40 godzin, jeżeli w innych tygodniach dochodzi do stosownego wyrównania. Praca w godzinach nadliczbowych powinna mieć charakter wyjątkowy. Dodatkowo każdemu pracownikowi przysługuje 11-godzinny odpoczynek dobowy i 35-godzinny odpoczynek tygodniowy.

Ponadto pracodawca ponosi odpowiedzialność za brak zapewnienia pracy pracownikom. Jeśli pracownik jest gotowy do wykonywania pracy, ale nie robi tego z przyczyn niezależnych od niego, np. z powodu braku zadań do wykonania albo niesprawnego sprzętu zapewnionego przez pracodawcę, to przysługuje mu tak zwane wynagrodzenie postojowe.