Skopiuj link
Odpowiedź:
Przesłanki zastosowania ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1474 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, określa jej art. 1 ust. 1. Wynika z niego, iż przepisy ustawy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:
- 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,
- 10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników,
- 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników.
Art. 1 ust. 1 ustawy wymaga, aby rozwiązanie stosunku pracy z pracownikami zwalnianymi w ramach zwolnień grupowych nastąpiło w okresie nieprzekraczającym 30 dni. Ustawodawca nie przewidział odrębnych zasad liczenia tego terminu. W orzecznictwie przyjęto, iż powinien on być ustalony na zasadach określonych w Kodeksie Cywilnym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt II PK 341/12). Tym samym przy ustalaniu biegu rzeczonego terminu zastosowanie ma w szczególności art. 111 k.c. W myśl tego przepisu, termin oznaczony w dniach kończy się z upływem ostatniego dnia, a jeżeli początkiem terminu oznaczonego w dniach było pewne zdarzenie, nie uwzględnia się go przy obliczeniu terminu, w którym miało ono miejsce.
Okres 30 dni obejmuje 30 kolejnych dni kalendarzowych. Powinien on być liczony od daty złożenia przez pracodawcę pierwszego oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy lub zawarcia pierwszego porozumienia o rozwiązaniu stosunku pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1994 r., sygn. akt I PRN 63/94). Termin ten może się rozpoczynać w dowolnym dniu miesiąca (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2001 r., sygn. akt I PKN 334/00).
Nie ma przeszkód prawnych, aby określić okres, w którym mają zostać przeprowadzone zwolnienia grupowe, w porozumieniu w sprawie grupowego zwolnienia zawartym przez pracodawcę z zakładowymi organizacjami związkowymi na podstawie art. 3 ust. 1-3 ustawy lub w regulaminie grupowego zwolnienia, o którym mowa w art. 3 ust. 4-5 ustawy. Możliwość tę potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt II PK 341/12. Stanął on na stanowisku, iż: „Okres, w ciągu którego nastąpi grupowe zwolnienie, może być określony w porozumieniu, o którym stanowi art. 3 ust. 1-3 ustawy (w związku z jej art. 2 ust. 3). Nie jest więc wykluczona możliwość, że w nim strony ustalą datę rozpoczęcia grupowego zwolnienia. Tak ustalona data wiąże pracodawcę i sądy rozpoznające ewentualne spory związane z zachowaniem terminu dokonania zwolnień grupowych. Porozumienie jest bowiem źródłem prawa (art. 3 ustawy). Odpowiednio dotyczy to regulaminu grupowego zwolnienia (art. 3 ust. 4 i 5 ustawy). Pierwsze wypowiedzenie lub porozumienie rozwiązujące stosunek pracy tylko wtedy rozpoczyna bieg 30-dniowego okresu z art. 1 ust. 1 ustawy, gdy termin jego rozpoczęcia nie został określony w porozumieniu lub regulaminie dotyczących grupowego zwolnienia (por. E. Maniewska – Komentarz do cytowanej ustawy).”.
Rozwiązanie stosunku pracy w ramach zwolnień grupowych winno nastąpić w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę lub porozumienia stron. Ustawodawca wyłączył możliwość uwzględnienia przy ustalaniu liczby zwalnianych pracowników przypadków rozwiązania stosunku pracy, które nastąpiło w innym niż w/w trybie, np. w drodze oświadczenia pracownika o rozwiązaniu stosunku pracy za wypowiedzeniem.
Radca Prawny
Dominika Zarzycka-Dudek
Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta