Ustawodawca zobowiązuje każdego pracodawcę do udzielenia pracownikowi pisemnej informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia, która będzie obejmowała:
- obowiązującą pracownika dobową i tygodniową normę czasu pracy,
- częstotliwości wypłat wynagrodzenia za pracę,
- wymiar przysługującego mu urlopu wypoczynkowego,
- obowiązującą pracownika długość okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
- układ zbiorowy, którym objęty jest pracownik.
Dodatkowo, pracodawca który nie ma obowiązku wprowadzania w życie regulaminu pracy, informację o dodatkowych warunkach zatrudnienia powinien rozszerzyć o:
- obowiązującą w zakładzie porze nocnej,
- miejsce, termin i czas wypłaty wynagrodzenia;
- przyjęty w zakładzie sposób potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności.
Wskazane informacje powinny zostać przekazane pracownikowi w formie pisemnej w ciągu 7 dni od dnia zawarcia umowy o pracę (a nie od dnia dopuszczenia pracownika do pracy, jak to błędnie wydaje się wielu pracodawcom).
O ile udzielenie pracownikowi pierwotnej informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia jest obowiązkiem zazwyczaj dopełnianym przez pracodawców, o tyle zupełnie inaczej przedstawia się kwestia wykonania obowiązku aktualizowania informacji udzielonych już pracownikowi. Trzeba bowiem pamiętać, że § 32 Kodeksu pracy stanowi, że pracodawca informuje pracownika na piśmie o zmianie jego warunków zatrudnienia, o których mowa w § 3 pkt 1-4, o objęciu pracownika układem zbiorowym pracy, a także o zmianie układu zbiorowego pracy, którym pracownik jest objęty, niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 1 miesiąca od dnia wejścia w życie tych zmian, a w przypadku gdy rozwiązanie umowy o pracę miałoby nastąpić przed upływem tego terminu – nie później niż do dnia rozwiązania umowy.
Zatem w sytuacji na przykład zmiany przysługującego pracownikowi wymiaru urlopu wypoczynkowego do pracownika powinna zostać skierowana pisemna informacja o tym fakcie. Udzielenie pracownikowi takiej informacji i to jeszcze w terminie wskazanym w ustawie jest czynnością dość skomplikowaną chociażby przez to, że wymaga to bieżącego monitorowania stanu uprawnień pracowniczych.
Stąd wielu pracodawców podejmuje starania zmierzające do nadania informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia jak najbardziej ogólnego charakteru poprzez wskazanie na przykład wszystkich okresów wypowiedzenia przewidzianych w przepisach Kodeksu pracy. Zdaniem niektórych unikniemy w ten sposób konieczności zaktualizowania informacji o warunkach zatrudnienia, gdy na przykład ulegnie zmianie obowiązująca pracownika długość okresu wypowiedzenia. Praktyka taka jest jednak ewidentnie sprzeczna z postanowieniami art. 29 § 3 Kodeksu pracy, który obliguje do zawarcia w informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia tylko tych informacji, które są istotne dla pracownika w konkretnym stanie faktycznym. W konsekwencji poinformowanie pracownika o zmianie wymiaru urlopu wypoczynkowego w pewnym momencie przyszłości, nie zwolni pracodawcy od obowiązku zaktualizowania informacji, gdy rzeczywiście nastąpi zmiana uprawnień pracownika.
Innym sposób ominięcia obowiązku ciągłego aktualizowania informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia to zacytowanie w informacji odpowiednich przepisów prawa lub odesłanie do nich. Ten sposób nadania informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia może rzeczywiście w pewnych sytuacjach znieść obowiązek aktualizowania informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia. Jednak tak jak sposób przedstawiony powyżej nie może opierać się na przekazywaniu informacji alternatywnych. Błędem byłoby zatem poinformowanie pracownika świadczącego pracę w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony, iż obowiązująca go długość okresy wypowiedzenia wynika z art. 36 par. 1 pkt 1 – 3 Kodeksu pracy. Taki sposób udzielenia pracownikowi informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia nie będzie bowiem czynił zadość stawianym informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia wymogom tj. konkretności i adekwatności do stosunku prawnego, na podstawie którego świadczy pracę pracownik.
Zobacz szkolenia: