O czasie pracy niepełnosprawnych stanowi ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. W jej art. 15 stwierdza się, że czas pracy osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. W przypadku niepełnosprawnych posiadających orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności ich czas pracy nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Dodatkowo osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych.

Należy mieć na względzie, że, zgodnie z art. 16 wskazanej ustawy, powyższych przepisów nie stosuje się:

• do osób zatrudnionych przy pilnowaniu;
• gdy, na wniosek osoby zatrudnionej, lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę (koszty badań lekarskich ponosi pracodawca).

Jak wynika z art. 154² § 2 kodeksu pracy „przy udzielaniu urlopu zgodnie z § 1, jeden dzień urlopu odpowiada 8 godzinom pracy”. Zasada ta jest jednak modyfikowana przez art. 154² § 3 kodeksu pracy. Stanowi on, iż przepis art. 154² § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do pracownika, dla którego dobowa norma czasu pracy, wynikająca z odrębnych przepisów, jest niższa niż 8 godzin. Oznacza to, iż w przypadku, gdy dobowy wymiar czasu pracy pracownika jest mniejszy niż 8 godzin, liczbę godzin przysługującego mu urlopu oblicza się, mnożąc liczbę dni urlopu wypoczynkowego przez dobowy wymiar czasu pracy tego pracownika.

Zgodnie z przywołanymi wyżej regulacjami szczególnymi odnoszącymi się do czasu pracy pracowników niepełnosprawnych w przypadku urlopu wypoczynkowego udzielanego pracownikom legitymującym się orzeczeniem o zaliczeniu do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności jeden dzień urlopu wynosi 7 godzin. W stosunku do pracowników niepełnosprawnych, do których nie mają zastosowania skrócone dobowe normy czasu pracy, jeden dzień urlopu wypoczynkowego powinien być jednak liczony według zasad ogólnych.