Skopiuj link
Przebieg sprawy
Pozwem z dnia 6 listopada 2012 r. powód wniósł o zasądzenie od pozwanej zaniżonego wynagrodzenia od czerwca 2012 r. po 4.560 zł miesięcznie, odprawy pieniężnej zaniżonej o 9.120 zł oraz niewypłaconej premii w kwocie 13.060 zł.
W dniu 11 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy wydał wyrok zaoczny, w którym uwzględnił powództwo. Sprzeciw od rzeczonego wyroku zaocznego wniosła pozwana.
Wyrokiem z dnia 3 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy uchylił wyrok zaoczny i zasądził na rzecz powoda kwotę 13.060 zł tytułem premii z odsetkami oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie. W jego ocenie wypłata premii była powodowi skutecznie obiecana przez prezesa zarządu pozwanej. Mógł on bowiem działać jednoosobowo w imieniu pozwanej i złożyć powodowi prawnie skuteczną obietnicę wypłaty premii.
W pozostałym zakresie Sąd uznał roszczenia powoda za bezzasadne, gdyż nie uchylił się od oświadczeń woli złożonych pod wpływem błędu.
Apelacje od wskazanego wyroku wniosły obie strony.
Orzekający w II instancji Sąd Okręgowy w W. uwzględnił apelację strony pozwanej i zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo. Apelacja powoda została natomiast oddalona.
W ocenie Sądu Okręgowego żaden dowód nie potwierdził obietnicy wypłaty powodowi premii. Jednostronne przyrzeczenie wypłaty dodatkowego wynagrodzenia w bliżej nieokreślonej przyszłości i wysokości, bez wskazania konkretnych podstaw jego wyliczenia, nie było wiążące i nie stanowiło podstawy dochodzenia jakiejkolwiek sumy pieniężnej. Określenie wynagrodzenia, w tym także dodatkowego wynagrodzenia, powinno zostać dokonane na piśmie.
Sąd II instancji podzielił pogląd Sadu Rejonowego, iż powód nie złożył oświadczenia o uchyleniu się od wad złożonych przez niego oświadczeń woli.
Rzeczony wyrok zaskarżył powód zarzucając mu m.in. naruszenie „art. 29 § 2 w związku z art. 29 § 1 pkt 3 k.p. w związku z art. 76 i 77 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p. w związku z art. 8 k.p., poprzez błędną wykładnię skutkującą przyjęciem, że niezachowanie formy pisemnej dla zobowiązania pracodawcy w zakresie dodatkowego wynagrodzenia za wykonanie określonej pracy powoduje, że zobowiązanie to nie jest wiążące i nie stanowi podstawy do dochodzenia jakiejkolwiek sumy pieniężnej”.
Stanowisko Sądu Najwyższego
Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż „przed sądem pracy nie obowiązuje zwykły reżim dowodowy z dokumentów (art. 473 § 1 k.p.c.). Forma pisemna w prawie pracy nie jest zastrzeżona pod rygorem nieważności (art. 29 k.p. i art. 76 k.c. w związku z 300 k.p.). Nie znaczy to, iż zarzut naruszenia art. 29 § 2 k.p. w związku z art. 29 § 1 pkt 3 k.p. w związku z art. 76 k.c. i art. 77 § 1 k.c. w związku z at. 300 k.p. i w związku z art. 8 k.p. podważa rozstrzygnięcie.”. Zobowiązanie, które miałoby powstać w ramach stosunku pracy, powinno być zatem potwierdzone przy użyciu formy pisemnej (art. 29 § 1 pkt 3 k.p., art. 76 k.c.).
Mając na względzie okoliczność, iż u pozwanej obowiązywał regulamin wynagradzania i strony dokumentowały stosunek pracy oraz jego zmiany przy użyciu formy pisemnej, Sąd Najwyższy uznał, iż forma pisemna powinna zostać zastosowana w celu potwierdzenia zasad wypłaty rzeczonej premii.
Sąd Najwyższy podzielił stanowisko sądów niższych instancji, iż w ustawowym terminie powód nie uchylił się od skutków oświadczeń woli złożonych pod wpływem błędu.
Ocena wyroku
Z analizowanego wyroku jednoznacznie wynika, iż Sąd Najwyższy przypisuje istotne znaczenie formie, w jakiej dokonywane są czynności z zakresu prawa pracy. Mimo że przepisy przewidują dla umowy o pracę formę pisemnej bez zastrzeżenia rygoru nieważności, czynności dotyczące stosunku pracy winny być dokonywane w formie pisemnej. Jedynie zachowanie formy pisemnej dla zobowiązania pracodawcy sprawia, iż jest ono wiążące i stanowi podstawę dochodzenia roszczeń.
Radca Prawny
Dominika Zarzycka-Dudek
[email protected]
Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta
