Osoby podlegające ubezpieczeniu chorobowemu, sprawujące opiekę nad członkiem rodziny mogą skorzystać z prawa do zasiłku opiekuńczego. Przysługuje on w sytuacji, gdy nie ma innych osób, które mogłyby sprawować pieczę nad chorym lub dzieckiem. Jego wysokość wynosi 80% podstawy wymiaru.

Zgodnie z art. 33 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zasiłek opiekuńczy przysługuje przez okres zwolnienia od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki, nie dłużej jednak niż przez okres:

• 60 dni w przypadku sprawowania opieki nad dziećmi zdrowymi do lat 8 i chorymi do ukończenia przez nie 14 lat (w tym dziećmi niepełnosprawnymi) albo
• 14 dni, gdy opieką trzeba otoczyć dzieci chore powyżej 14 roku życia oraz innych członków rodziny ubezpieczonego albo
• 30 dni w razie opieki nad chorym dzieckiem niepełnosprawnym, które ukończyło 14 lat, ale nie ukończyło 18 lat, albo dzieckiem niepełnosprawnym, które ukończyło 8 lat, ale nie ukończyło 18 lat, jeśli w wyniku porodu, choroby albo pobytu w szpitalu małżonka lub rodzica dziecka ubezpieczonego, którzy stale opiekują się dzieckiem, nie mogą oni opiekować się dzieckiem niepełnosprawnym.

Zasiłek opiekuńczy przysługuje za każdy dzień faktycznego sprawowania opieki, nie wyłączając dni wolnych od pracy. Taka zasada wynika z art. 35 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Przepis ten nakazuje odpowiednie stosowanie art. 11 ust. 4 do zasiłku opiekuńczego. Jeżeli zaświadczenie lekarskie obejmuje dni wolne od pracy, ale ubezpieczony (uprawniony do zasiłku opiekuńczego) nie zawnioskuje o wypłatę omawianego zasiłku za te dni, to nie ma podstaw do jego wypłaty. Odwrotnie, jeżeli pracownik zawnioskuje o wypłatę zasiłku także za dni wolne od pracy, to płatnik zasiłku jest zobowiązany do jego wypłaty.