Zasady ustalania wysokości renty z tytułu niezdolności do pracy

Renta może mieć charakter stały (jeżeli niezdolność do pracy jest trwała) albo okresowy (jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa). Renta okresowa przysługuje przez okres wskazany w decyzji organu rentowego. Jeśli ubezpieczony spełni warunki wymagane do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy i uzyska orzeczenie o celowości przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie, może otrzymać rentę szkoleniową. Renta przyznawana jest na okres 6 miesięcy. Maksymalny okres pobierania tej renty nie może przekroczyć 36 miesięcy.

Zgodnie z art. 62 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy wynosi:

1. 24% kwoty bazowej,
2. po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych;
3. po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych;
4. po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresu brakującego do pełnych 25 lat okresów składkowych oraz nieskładkowych, przypadających od dnia zgłoszenia wniosku o rentę do dnia, w którym rencista osiągnąłby wiek emerytalny 60 lat.

Renta dla osoby częściowo niezdolnej do pracy wynosi 75% renty dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy.

Przy obliczaniu renty okresy, o których mowa w punktach 2-4 powyżej, ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy.

Kwota bazowa wynosi 100% przeciętnego wynagrodzenia pomniejszonego o potrącone od ubezpieczonych składki na ubezpieczenia społeczne, określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, w poprzednim roku kalendarzowym.

Natomiast renta szkoleniowa wynosi 75% podstawy wymiaru renty. Renta szkoleniowa nie może być niższa niż najniższa renta dla osoby częściowo niezdolnej do pracy. Renta szkoleniowa nie przysługuje w razie osiągania przychodu z tytułu działalności, o której mowa w art. 104 ust. 1-4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bez względu na wysokość tego przychodu. Za działalność podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia społecznego uważa się zatrudnienie, służbę (o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4-6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) lub inną pracę zarobkową albo prowadzenie pozarolniczej działalności, jak również tych samych wykonywanych za granicą. Tak samo traktuje się również osoby wyłączone z obowiązku ubezpieczenia społecznego z tytułu ustalenia prawa do emerytury i renty lub wykonujących działalność niepodlegającą obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z uwagi na podleganie temu obowiązkowi z innego tytułu.