Od 26 kwietnia 2023 roku obowiązuje nowelizacja kodeksu pracy, która wdraża dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1152 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie przejrzystych i przewidywalnych warunków pracy w Unii Europejskiej oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów oraz uchylającą dyrektywę Rady 2010/18/UE.

Jednym z nowododanych przepisów jest art. 26¹ kodeksu pracy. Jednoznacznie zabrania on ograniczania swobody pracownika w wykonywaniu pracy na rzecz kilku podmiotów w tym samym czasie. Zgodnie z treścią § 1 „Pracodawca nie może zakazać pracownikowi jednoczesnego pozostawania w stosunku pracy z innym pracodawcą lub jednoczesnego pozostawania w stosunku prawnym będącym podstawą świadczenia pracy innym niż stosunek pracy”.

Ustawodawca zastrzegł jednak wyjątki od powyższej zasady. Jeden z nich dotyczy sytuacji, w której strony stosunku pracy zawrą umowę o zakazie konkurencji w trakcie stosunku pracy. Drugi zaś odwołuje się do przepisów odrębnych, jeśli przewidują one dopuszczalność wprowadzania analizowanego zakazu.

Jednoczesne pozostawanie w stosunku pracy z innym pracodawcą lub jednoczesne pozostawanie w stosunku prawnym będącym podstawą świadczenia pracy innym niż stosunek pracy, chyba że ograniczenia w tym zakresie wynikają z odrębnych przepisów lub zawarto umowę o zakazie konkurencji, nie będzie mogło stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę lub jej rozwiązanie bez wypowiedzenia przez pracodawcę, przyczyny uzasadniającej przygotowanie do takiego wypowiedzenia lub rozwiązania bez wypowiedzenia albo przyczyny zastosowania działania mającego skutek równoważny do rozwiązania umowy o pracę (art.  29⁴ § 1 kodeksu pracy).