Jednym z podstawowych obowiązków pracowniczych jest troska o dobro zakładu pracy i pracodawcy. Pracownik powinien także chronić mienie pracodawcy oraz zachować w tajemnicy informacje, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. W celu ich realizacji pracodawca może wymagać, aby pracownik nie podejmował innego zatrudnienia w czasie pracy na jego rzecz.

Ustawodawca zakazuje jednak ograniczania swobody pracownika w wykonywaniu pracy na rzecz kilku podmiotów w tym samym czasie. Wynika to z treści art. 26¹ Kodeksu pracy. Zgodnie z treścią § 1 „Pracodawca nie może zakazać pracownikowi jednoczesnego pozostawania w stosunku pracy z innym pracodawcą lub jednoczesnego pozostawania w stosunku prawnym będącym podstawą świadczenia pracy innym niż stosunek pracy”.

Wyłączenie przywołanej zasady może nastąpić wyłącznie wtedy, gdy strony stosunku pracy zawrą umowę o zakazie konkurencji w trakcie stosunku pracy albo takie wyłączenie wynika z przepisów odrębnych.

Trzeba pamiętać, że pozostawanie w stosunku pracy z innym pracodawcą lub jednoczesne pozostawanie w stosunku prawnym będącym podstawą świadczenia pracy innym niż stosunek pracy nie może stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę, lub jej rozwiązanie bez wypowiedzenia przez pracodawcę, przyczyny uzasadniającej przygotowanie do takiego wypowiedzenia lub rozwiązania bez wypowiedzenia albo przyczyny zastosowania działania mającego skutek równoważny do rozwiązania umowy o pracę (art.  29⁴ §  1 kodeksu pracy).

Omawiana regulacja została dodana do kodeksu pracy od 26 kwietnia 2023 roku w wyniku wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1152 z dnia 20 czerwca 2019 roku w sprawie przejrzystych i przewidywalnych warunków pracy w Unii Europejskiej oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158 z dnia 20 czerwca 2019 roku w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów oraz uchylającą dyrektywę Rady 2010/18/UE.