Skopiuj link
Zgodnie z art. 53 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz. U. z 2009 r., poz. 153, poz. 1227 ze zm.) przy obliczaniu emerytury – której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru ustalonej dawniej renty z tytułu niezdolności do pracy (art. 21 ust. 1 pkt 1) stosuje się kwotę bazową ostatnio (czyli na dzień złożenia wniosku o rentę) przyjętą do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie świadczenie podwyższa się, przy uwzględnieniu wszystkich terminów waloryzacji, do dnia nabycia prawa do emerytury. Aktualną kwotę bazową przyjmuje się tylko wtedy, gdy wnioskodawca – po nabyciu uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy, podlegał co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub emerytalnemu i rentowym (art. 53 ust. 4). Wówczas do obliczenia części socjalnej emerytury, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru wcześniej ustalonej renty z tytułu niezdolności do pracy (art. 21 ust. 1 pkt 1) stosuje się kwotę bazową obowiązującą w dniu złożenia wniosku o tę emeryturę.
Uwzględnienie kwoty bazowej z dnia składania wniosku o emeryturę – oprócz sytuacji 30-miesięcznego podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub emerytalnemu i rentowym – możliwe jest wyłącznie w razie obliczenia wysokości emerytury od podstawy wymiaru ustalonej na nowo w myśl art. 15 (art. 21 ust. 1 pkt 2). W tym przypadku kwota bazowa przyjęta do obliczenia świadczenia odnosi się zarówno do części socjalnej emerytury, jak i podstawy wymiaru. Osoba wnioskująca musi jednak wskazać we wniosku o to świadczenie 10 kolejnych lat kalendarzowych, wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę lub 20 lat kalendarzowych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu do ustalania wysokości emerytury.