Każdy pracownik nabywa prawo do urlopu wypoczynkowego z początkiem roku kalendarzowego. Warunkiem nabycia tego prawa jest pozostawanie przez pracownika w stosunku pracy, a nie faktyczne świadczenie przez niego pracy. Pracownik, który podejmuje pracę po raz pierwszy w roku kalendarzowym, w którym podjął pracę, uzyskuje prawo do urlopu z upływem każdego miesiąca pracy.

Przepisy kodeksu pracy przyznają każdemu pracownikowi prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego (art. 152 § 1 kodeksu pracy). Ustawodawca przewidział w art. 152² kodeksu pracy okoliczności, w których następuje proporcjonalne zmniejszenie wymiaru urlopu wypoczynkowego przysługującego pracownikowi w danym roku kalendarzowym. Wśród przyczyn nieobecności pracownika w pracy nie znalazła się jednak niezdolność do pracy z powodu choroby. Tym samym, czas, przez jaki pracownik jest na zwolnieniu lekarskim, nie ma wpływu na wymiar przysługującego mu urlopu wypoczynkowego.

Z powyższego wynika, że przy ustalaniu prawa pracownika do urlopu wypoczynkowego i jego wymiaru uwzględnia się również okresy nieświadczenia pracy wskutek niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. Pogląd ten potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 4 kwietnia 1995 roku, sygn. akt I PZP 10/95. W jego ocenie „Przy nabywaniu prawa do urlopu decydujące znaczenie ma zatem pozostawanie w stosunku pracy a nie świadczenie pracy, skoro art. 153 k.p. [kodeksu pracy] stanowi, że pracownik uzyskuje prawo do pierwszego urlopu z upływem roku pracy, a prawo do drugiego i dalszych urlopów w każdym następnym roku kalendarzowym. Jeżeli zatem pracownik nie wykonywał pracy z powodu choroby i pobierał zasiłek chorobowy, nawet wielomiesięczny, to nabywa prawo do urlopu z pierwszym dniem kolejnego roku trwającego stosunku pracy. Podobna sytuacja zachodzi, gdy pracownik korzysta ze świadczenia rehabilitacyjnego”.