Zgodnie z Kodeksem pracy pracownik podlega wstępnym, okresowym i kontrolnym badaniom lekarskim. Ponadto lekarz medycyny pracy może zalecić dodatkowe badania lekarskie w celu dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku. Z art. 229 § 4 Kodeksu pracy wynika, że pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie.

W każdym przypadku koszty takich badań pokrywa pracodawca. Jest to jego obowiązek ustawowy, wynikający wprost z art. 229 § 6 Kodeksu pracy. Przesłankę uznania określonego wydatku za koszt uzyskania przychodu stanowi jego poniesienie w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Tym samym pomiędzy kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Nie ulega wątpliwości, że wydatek poniesiony na pokrycie kosztów wstępnych, kontrolnych i okresowych badań lekarskich pracowników jest wydatkiem poniesionym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wobec tego takie wydatki będą uznawane za koszty uzyskania przychodu.

Warto także zwrócić uwagę, że pokrywanie przez pracodawcę kosztów badań lekarskich pracowników nie powoduje powstania po ich stronie przychodu. Nawet w przypadku, gdy pracownik poniesie koszty badań lekarskich, które następnie zostaną mu przez pracodawcę zwrócone, to pracownik nie uzyska dodatkowego świadczenia, którego wartość należałoby doliczyć do jego przychodu. Ustawodawca jednoznacznie uznał, że finansowanie kosztów badań lekarskich obciąża pracodawcę.