Świadczenie w postaci korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten za przychody ze stosunku pracy każe uważać wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Dla ustalenia wartości tego świadczenia największe znaczenie ma to, czy pracownik uzyskuje je częściowo odpłatnie, czy nieodpłatnie.

Jeżeli przedmiotowe świadczenie jest nieodpłatne to ustawodawca określił, że wartość przychodu jest zryczałtowana i wynosi:

• 250 zł – dla samochodów o mocy silnika do 60 kW (80 km), a także elektrycznych i napędzanych wodorem;
• 400 zł – dla wszystkich pozostałych samochodów.

Do końca 2021 roku powyższe kwoty były uzależnione od pojemności samochodu, z którego korzystał pracownik.

Natomiast w sytuacji, gdy świadczenie przysługujące z tytułu korzystania z samochodu służbowego dla celów prywatnych jest częściowo odpłatne, przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością świadczenia ustaloną według powyższych reguł i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ustawy).

W przypadku gdy pracownik korzysta z samochodu służbowego do celów prywatnych jedynie przez część miesiąca, wartość świadczenia ustala się za każdy dzień korzystania z samochodu. Jeden dzień korzystania z auta stanowi 1/30 wskazanych powyżej kwot (art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).