Art. 141 § 1 kodeksu pracy przyznaje pracodawcy prawo do wprowadzenia jednej przerwy w pracy niewliczanej do czasu pracy. Rzeczona przerwa może zostać wprowadzona w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy (art. 141 § 2 kodeksu pracy). W świetle literalnego brzmienia przepisu taka przerwa może być tylko jedna w ciągu dniówki roboczej. Niedopuszczalne jest podzielenie takiej przerwy na mniejsze części, z których pracownik korzystałby kilkukrotnie w ciągu zmiany roboczej.

Z dyspozycji art. 141 § 1 kodeksu pracy wynika, iż długość przerwy maksymalnie może wynosić 60 minut. Tym samym może ona też trwać mniej niż 60 minut. Nie może natomiast przekraczać tego czasu.

Warto zwrócić uwagę, że przepisy kodeksu pracy nie przewidują żadnych ograniczeń w stosowaniu przerwy w poszczególnych systemach czasu pracy. W praktyce najczęściej występuje taka przerwa w rozkładach czasu pracy charakterystycznych dla systemu podstawowego. Nie wykluczona jest jednak możliwość wprowadzenia przerwy w trybie przedstawionym powyżej również w innych systemach czasu pracy (np. w systemie równoważnym).