Z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wynika, że wartość ekwiwalentów pieniężnych za pranie odzieży roboczej nie powinna być uwzględniana w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Wyjątkiem są jednak sytuacje, w których takie ekwiwalenty mogą stanowić podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Pracodawca ma obowiązek zapewnienia pracownikowi środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego. Jeżeli nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika (art. 237⁹ § 3 kodeksu pracy).

Zgodnie z powyżej przywołaną zasadą, takiego ekwiwalentu nie uwzględnia się w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Aby tak się stało, ekwiwalent musi być wypłacany zgodnie z przepisami wydanymi przez Radę Ministrów lub właściwego ministra. Oznacza to, że jego wysokość powinna zostać ustalona na podstawie przedłożonych przez pracownika rachunków z pralni lub w oparciu o aktualne ceny rynkowe stosowane w pralniach. Może ona zostać ustalona również we wzajemnym porozumieniu pracodawcy i pracownika. Porozumienie to winno uwzględniać aktualne ceny rynkowe zużytych przez pracownika na pranie: środka piorącego, wody oraz energii elektrycznej. Jeśli wypłacany ekwiwalent będzie miał charakter pozorny, czyli nieodpowiadający obiektywnie wskazanym powyżej kryteriom, to jego wartość będzie stanowiła podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Stanie się tak na przykład, gdy jego wysokość będzie zawyżona i znacznie przewyższająca rynkowe koszty prania. Podobnie wartość ekwiwalentu wypłacanego osobie zatrudnionej na stanowisku, które nie wymaga korzystania z odzieży roboczej, powinna zostać uwzględniona w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.