Skopiuj link
Nie ma przepisów narzucających pracodawcy wprowadzenie konkretnego sposobu usprawiedliwiania nieobecności w zakładzie. Pracodawca może zatem swobodnie regulować tę kwestię. Jedynym ograniczeniom podlega termin usprawiedliwiania tej nieobecności. Zgodnie bowiem z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. z 1996r., nr 60, poz. 281 z późn. zm.), w razie zaistnienia przyczyn uniemożliwiających stawienie się do pracy, pracownik jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić pracodawcę o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, nie później jednak niż w drugim dniu nieobecności w pracy. Wobec powyższego pracodawca może wprowadzić w zakładzie termin na usprawiedliwianie nieobecności w pracy, który nie może być krótszy niż dwa dni, od dnia zaistnienia okoliczności uniemożliwiającej pracownikowi stawienie się do pracy.
Nie ma natomiast żadnych ograniczeń co do samego sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy. Pracodawca może przyjąć zarówno ustny, jak i telefoniczny jak i pisemny, w tym mailowy czy za pomocą innych środków komunikowania się na odległość, jak na przykład fax, sposób powiadamiania go przez pracowników o nieobecności w pracy.
Jeżeli natomiast przepisy prawa wewnątrzzakładowego obowiązujące w firmie nie określają sposobu zawiadomienia pracodawcy o przyczynie nieobecności pracownika w pracy, zawiadomienia tego pracownik dokonuje osobiście lub przez inną osobę, telefonicznie lub za pośrednictwem innego środka łączności albo drogą pocztową, przy czym za datę zawiadomienia uważa się wtedy datę stempla pocztowego (§ 2 pkt 2 w/w rozporządzenia).