Skopiuj link
Zgodnie z dość powszechnie respektowanym poglądem w takiej sytuacji należy uprawnienia urlopowe pracownika określić odrębnie dla okresu zatrudnienia w niższym i wyższym wymiarze czasu pracy. Konsekwencją powyższego poglądu jest konieczność podwójnego zastosowania zasady proporcjonalności. Dla okresów zatrudnienia w różnym wymiarze czasu pracy należy ustalić odrębnie wymiar urlopu wypoczynkowego. Przy ustalaniu takiego urlopu kalendarzowy miesiąc zatrudnienia będzie odpowiadał 1/12 wymiar urlopu przysługującego pracownikowi (w proporcjo do wymiaru czasu pracy), ale łączny wymiar urlopu w danym roku kalendarzowym nie będzie mógł przekroczyć 20 lub 26 dni.
Doniosłe konsekwencje praktyczne budzi szczególnie skrócenie wymiaru czasu pracy, w którym zatrudniamy pracownika. Trzeba bowiem pamiętać, że urlop, do którego pracownika nabył prawo w okresie zatrudnienia w wyższym wymiarze i nie został wykorzystany do czas zmniejszenia wymiaru czasu pracy, zostanie udzielony pracownikowi w okresie zatrudniania w niższym wymiarze czasu pracy. Może to spowodować, że wykorzystanie przez pracownika urlopu wypoczynkowego oznaczać będzie bardzo długą nieobecność pracownika w pracy.
Przykład:
Pracownikowi, którego wymiar urlopu wypoczynkowego wynosi 26 dni urlopu wypoczynkowego, na jego wniosek zmniejszono z dniem 1 kwietnia 2008r. wymiar czasu pracy z pełnego na ½ etatu. Ustalając jego uprawnienia urlopowe w 2008r. należy odrębnie ustalić wymiar przysługującego mu urlopu w okresie zatrudnienia w pełnym i niepełnym wymiarze czasu pracy. W związku z powyższym od stycznia do marca pracownik nabędzie prawo do 7 dni urlopu, natomiast w okresie od kwietnia do grudnia – 10 dni urlopu. W całym roku kalendarzowym pracownik będzie miał prawo do wykorzystania 136 godzin urlopu.